Aandachtig luister ik naar mijn leerkracht die voorleest uit een boek.
Ze spreekt rustig, laat haar handen meebewegen met het verhaal en kijkt tussen de zinnen door op van haar boek, de klas in. Ik ga er helemaal in mee en word volledig opgezogen in het verhaal.
Wanneer het hoofdstuk uit is wacht ze even, kijkt ze de klas in en sluit na een paar tellen het boek. Iedereen hangt aan haar lippen en het moment dat het boek dichtslaat weten we dat we moeten wachten op het volgende voorleesmoment om te weten hoe het verhaal verder zal lopen.
Mijn blik gaat van haar verder de klas in. Ik zie dat iedereen volledig is opgegaan in haar verhaal.
Hoe doet ze dat toch? Ze kan zó goed voorlezen!
Ik ben onder de indruk en vraag mezelf af of ik ooit ook zo zou kunnen voorlezen.
‘Op school gedroeg ik me voorbeeldig’
Vroeger was ik een gesloten en terughoudend meisje.
Ik liet vrijwel nooit het achterste van mijn tong zien, was vaak verlegen en vooral een kind
dat veel aan het dromen was. Op school gedroeg ik me vaak voorbeeldig en thuis
zat ik veel op mijn kamer. Daarentegen kwam thuis soms ook mijn expressieve en ’temperamentvolle’ kant naar voren. Met name wanneer ik het ergens niet mee eens was.
Soms ook wanneer ik alle gedachten in mijn hoofd even los kon laten en zonder rem ‘mezelf’ kon zijn.
Rond de puberteit veranderde dit wat meer. Ik durfde mij meer uit te spreken, was soms brutaal en deed af en toe ook stoer in het bijzijn van anderen.
Ik was niet meer bang om te laten merken als ik ergens een andere gedachte over had en wist mij ook goed te verwoorden. Op school was ik altijd beleefd tegen docenten maar daardoor soms ook ontzettend irritant omdat ik vaak op een politiek correcte manier de discussie maar al te graag aan ging.
Gelijkheid en gelijkwaardigheid
In de relatie met mensen waarin een ongelijke positie voor de hand liggend was vond ik het lastig om mijzelf te zijn. Dan doel ik bijvoorbeeld op werkgevers of stagebegeleiders waarin zij in principe simpelweg meer zeggenschap hadden dan ik.
Ik miste dan vaak de herkenning over onzekerheden die ik zelf had doordat het leek ze allemaal zo natuurlijk af te gaan. Ik was bijvoorbeeld erg onzeker over mijn eigen kwaliteiten op professioneel vlak. Ik kon tegen ze opkijken zoals ik dat ook naar mijn juf had gedaan toen ik kleiner was.
Wanneer anderen, en dus met name personen waar ik tegenop keek, persoonlijke ervaringen deelden en dus duidelijk werd dat zij deze ook hadden durfde ik er zelf ook meer over te zeggen.
Het gaf me vertrouwen.
‘Dat heeft mijn groei het allermeest gestimuleerd!’
Het verschil tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid zit voor mij voornamelijk in dat het niet gaat over het zelfde ‘zijn’ maar wel dezelfde waarde hebben.
Toen ik bij een stageplek terecht kwam waarin ik door mijn leidinggevende gelijkwaardig werd behandeld merkte ik dat daar een essentiële voorwaarde zit om mij goed te voelen op een plek.
Doordat mijn visie er net zo veel toe deed als die van haar voelde ik me gezien en gehoord en van toegevoegde waarde. Daarin waren we wel ongelijk in de zin van positie op professioneel vlak maar dat maakte niet meer uit. Ik was de stagiair die fouten mocht maken, vragen mocht stellen en zij droeg de verantwoordelijkheid over mij binnen het bedrijf.
Ik werd evengoed bij alles betrokken, om mijn visie gevraagd en vooral serieus genomen. Dat heeft mijn groei het allermeest gestimuleerd!
Delen
Het delen van ervaringen zorgen voor openheid. Deze openheid kan vervolgens weer zorgen voor gelijkwaardigheid tussen mensen.
Zelf ben ik van mening dat je alleen vanuit dat startpunt een emotionele band kunt opbouwen en dat dit altijd nodig is binnen een samenwerking.
‘Waarom schrijf je over jezelf?’
De grootste reden dat ik blogs schrijf, die met name allemaal over mijzelf gaan, is omdat ik openheid wil creëren. In het begin het ik er over getwijfeld of ik dit wel moest doen.
‘Waarom schrijf je over jezelf?’ en ‘wat wil je ermee bereiken?’
Vragen die een hele poos door mijn hoofd gingen voordat ik de stap durfde te zetten.
Dat ik naast dat ik iets wil bieden en een ondersteuning wil zijn, ik ook een mens ben met haar uitdagingen en onzekerheden. Dàt wil ik hiermee bereiken! Dit klinkt ontzettend cliché maar toch werkt het vaak wel zo.
Mijn ondersteuningsvormen zijn dan ook grotendeels gebaseerd op mijn eigen ervaringen.
Persoonlijke ervaringen uit de culturele sector, als student, als sporter en als persoon met mentale uitdagingen.
Kortom; de factoren die mij typeren als persoon.
Daarbij voeg ik wat psychologie kennis toe doordat ik momenteel een opleiding psychologie volg. Dit zie ik dan ook als extra tool om in te kunnen zetten in de toekomst.
Samenwerken
Gelijkwaardigheid en openheid zijn voorwaarden binnen ISM om een samenwerking tot stand te krijgen. Dat is iets wat ik niet vaak genoeg kan zeggen.
Ik probeer te realiseren dat er vertrouwen ontstaat in jezelf en het proces.
Ook al mocht iemand twijfels hebben over persoonlijke eigenschappen of professionele kwaliteiten en eventueel als een berg opkijken tegen uitdagingen die te wachten staan, dat het niet tegenstaat om het aan te gaan.
Ik zou willen dat we samen realiseren dat we luisteren naar het verhaal van de juf die voorleest.
Dat we onder de indruk zijn en dat we gefascineerd aan haar lippen hangen.
Dat we uitkijken naar het volgende verhaal en vooral, dat we geïnspireerd raken.
Dat het ons energie geeft en ervoor zorgt dat we tegen onszelf zeggen: ‘over een tijdje doe ik het ook zo.’ Weliswaar op mijn eigen manier.
2 reacties
Precies hoe jij luisterde naar de juf bij het voorlees verhaal, lees ik dit verhaal van jou. Mooi Eli !
Wat leuk om te horen en super lief! Dankjewel sas!