‘Ik weet niet waar ik moet beginnen’
Met een vragende blik en waterige ogen kijkt ze mij aan.
Er moet een stageplek gevonden worden, de opleiding heeft een paar grote deadlines in het vooruitzicht, het ‘volwassen’ leven ingaan en dan ook nog twijfelen of je wel leuk, slim, eigen en creatief genoeg bent. Ik weet niet waar ik moet beginnen zegt ze.
Samen lopen we alle punten langs. Waar zit de onzekerheid over zichzelf het meeste?
Is het iets dat nu opspeelt door meerdere onzekere factoren, of zit het dieper geworteld?
Wat is jouw kracht, vraag ik haar. Ze kijkt me bedenkelijk aan. Wat zouden anderen als jouw krachten benoemen?
Ze somt een aantal dingen op en ik vraag haar of ze het daar mee eens is
waarnaar ze instemmend knikt. Ze lijkt wat meer te ontspannen.
Ik stel haar vragen of de afgelopen projecten die ze heeft gedaan, wat ging er goed,
wat heb je geleerd, wat vond je fijn in de samenwerking enzovoort.
Vervolgens maken we een stappenplan voor het zoeken naar een stageplek.
Welke lijntjes staan er al uit en wat zijn makkelijke connecties die ze kan gebruiken om in contact te komen met potentiële plekken. Ook voor de deadlines stellen we een plan op,
maken we afspraken en kijken we welke mogelijkheden er zijn in hulp vragen bij haar groepsgenoten.
‘Ik stel me kwetsbaar op. Haar blik verzacht en ze lijkt zich gehoord en gezien te voelen.’
Wanneer we bij haar woonsituatie aankomen vertelt ze me een aantal persoonlijke dingen. Moeilijkheden met haar ouders, de afstand met haar vriend die daarbij ook niet bekend is binnen de gebruiken van de culturele sector, wat voor ingewikkelde gesprekken zorgt.
Het ‘iedereen tevreden willen houden’ en de lat heel hoog leggen maken het bijna onhaalbaar om zichzelf staande te houden.
Ik stel me kwetsbaar op.
Ik vertel haar over mijn eigen ervaring met de relatie met mijn ouders,
het uit huis gaan en dealen met mensen die de culturele sector niet kennen.
Ik vertel haar wat ik voelde, waar ik mee worstelde.
Ik stel me kwetsbaar op. Haar blik verzacht en ze lijkt zich gehoord en gezien te voelen.
Ik geef haar ook nog een opdracht mee die ik zelf ook een tijd gebruikt heb om het vertrouwen
in mijzelf een beetje te ondersteunen. We spreken af dat ze dat gaat proberen en dat we een vervolggesprek inplannen om alle praktische zaken te bespreken en om te zien of het haar wat oplevert. Om echt even stil te staan bij haar als persoon.
Aan het einde van het gesprek zie ik dat ze weer wat tot rust is gekomen en dat ze een hoop
heeft om over na te denken. Ik vertel haar dat wanneer ze dat wil, ze bij me terug kan komen.
Maanden na dit gesprek open ik de brievenbus waar ik een kaart uit pak. De kaart is van haar.
Ze wenst me fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar en bedankt me nogmaals voor de gesprekken die we hebben gehad en de begeleiding die ik haar heb geboden.
Ze vertelt dat ze nog steeds de opdracht gebruikt en dat ze er veel aan heeft.
‘Ik krijg een warm gevoel van binnen.’
Met een glimlach van oor tot oor lees de kaart. Ik krijg een warm gevoel vanbinnen.
Soms heb ik zelf ook geen idee wat ik precies doe, maar door de ervaringen en positieve terugkoppelingen weet ik dat ik iets goeds doe. Dat ik er blij van word, is iets dat zeker is!
